توره شپه وه، چپه چوبتیا د کوټې په محوطه کې خپره وه. پرته د ساعت له ټکري هېڅ اواز نه اوریدل کېده؛ تورو دیوالونو خولې را لګولې، خوب د سترګو له لیمو الوتی وه. همداسې دقیقې او ساعتونه تېریدل، خو په سترګو کې د خوب نښه هم نه لیدل کېده.
ناڅاپه د خیالاتو نړۍ له ځانه سره یوړم!
په خیالي نړۍ کې مې د خپلو هیلو او ارمانونو جونګړه جوړوله، د جونګړې په جوړیدو کې مې هره ډبره په ډېره مینه ایښودله؛ د هرې ډبرې په ایښودو سره به مې په زړه کې یوه نوې هیله را ژوندۍ شوه.
بالاخره جونګړه مې د زړه په ستنو او د هیلو په ډبرو و رغاوله.
ظالمه نړۍ!
د سېلاب خړې او ظالمې څپې راغلې او زما ښکلې جونګړه یې ړنګه کړه.
نا څاپه مې له خولې چیغه ووته اه! زما ښکلې جونګړه!
تاسو دغه لیکنه شریکولی شئ!
تبصرې
تبصرې نشته