د ژوند په کوڅو کې چې د مینې، رحمت او ورورولۍ څراغونه بل وي، کله ناکله داسې تورې شېبې راځي چې د زړه رګونه پرې شي. دا کیسه هماغسې یوه غمیزه ده، چې د پښتني ټولنې له زړه نه راولاړه شوې ده، لکه د زخمي وطن یو بل درد.
په شاهین مسلم ښارګوټي، چې د پېښور یو پر امن ښاري ټاټوبی ګڼل کېږي، د ننګرهار ولایت د لعلپورې ولسوالۍ څخه کوچېدلي کورنۍ هلته د یوه نوي ژوند د جوړولو هڅه کوله. خو د تقدیر ککرۍ داسې راپرېوتله چې هلته د امن خوبونه په وینو سره شول.
د دوو وروڼو ترمنځ، چې د یوې مور او پلار زامن وو، د یو څه لفظي شخړې پر سر شخړه توده شوه. شخړه ورو ورو بدله شوه، زړه ته کینه ورننوتله، عقلونه بند شول او بالاخره لاسونه چړې ته ورسیدل. دا چړې هغه نه وې، چې د کور د کار لپاره وي، بلکې دا د غصې، انتقام او غفلت وسیله شوې وې.
ویډیو چې د امنیتي کامرو لخوا ثبت شوې، د انسان زړه وراوړي. یو ورور له چړې سره بل ته نږدې کېږي، په یوه لحظه کې چغې، ژړا، منډې او وینې ګډېږي. د کورنۍ کوچنی غړی، یو وراره چې شاید لا مکتب ته روان هم نه وي، د همدغې کورنۍ په غوسه کې د ژوند له ساګانو بې برخې کېږي. هغه معصوم، چې شاید د دواړو وروڼو تر ټولو خوښ ماشوم وي، هلته د ځمکې پر مخ پراته وینې یې فریاد کوي، خو فریاد ته غوږ نشته.
ورور، چې شاید اوس هم د پیښې تر شکه لاندې وي، د خپل لاس له شره ټپي شوی دی. بل وراره چې شاید هڅه یې کوله منځګړیتوب وکړي، هم ټپي شوی دی. خو دا ټپونه یوازې د بدن نه دي؛ دا ټپونه د زړه، روح، کورنۍ، کلي او ولس ټپونه دي.
دلته کیسه یوازې د یوه وژل شوي انسان نه ده، دا د ورورۍ، عزت، عقل او پښتونولۍ د مرګ کیسه ده. دا هغه درد دی چې یوازې د وژل شوي انسان مور نه، بلکې یوه ټولنه ژاړه وي. ځکه چې دا شخړه د تورې، زور او بدبینۍ شخړه وه – نه د قانون، نه د دین او نه د شریعت.
موږ، پښتانه، چې خپل مشران یې د جرګو او مرکو اتلان ګڼل، نن ولې خپل ستونزې په چړو هواروو؟ ولې زموږ کشران د غصې قرباني کېږي؟ که نن مو دا حالت وي، سبا به مو نسلونه بې خونده، بې روحه او بې مرامه وي.
خدایه، زموږ زړونه له کینې، قهر او جاهلانه غیرت نه پاک کړه!
