۱. ولې کله ناکله غم د خوښۍ نه ژور احساس شي؟
موږ ټول د خوښۍ په لټه کې يو، خو دا ډېر کم وخت دوام کوي. غم، برعکس، داسې ژور تاثير لري چې لکه وجود ته یې ريښې ورغځولي وي. دا ځکه چې غم زموږ له زړه نه راپورته کېږي، خو خوشالي ډېری وخت له چاپېرياله راځي. د زړه ژوروالی له غم سره وده کوي، خو دا هم مانا نه لري چې غم بايد ستا هستوګن شي – بلکې بايد در زده کړي چې ته ژور يې.
۲. ولې تر ټولو زيات فکرونه هماغه دي چې هيڅوک پرې نه پوهېږي؟
ستا ذهن کې به داسې سوالونه وي، چې لفظونه يې نه شي بيانولی. کله دې احساس کړی چې يو سوچ دې درنښت غواړي، خو ژبه نه لري؟ دا ځکه چې زموږ دروني نړۍ تر خبرې غټه ده. انسان يو سمندر دی، خو ژبه یوازې څپې ښکاره کولی شي. ډېر فکرونه بايد يوازې احساس شي – نه ووايل شي.
۳. ولې موږ د هغو شيانو پسې خفه يو چې بايد پرې خوشحال واوسو؟
کله ناکله به يو وخت، يو انسان، يا يو فرصت درته خندا راوړي، خو وروسته دې زړه پرې خوږيږي. دا ځکه چې ډېر څه يوازې تر هغې وخته ښايسته وي، چې ته نه وې پوهېدلی. پوهه يوازې رڼا نه ده، ځینې وختونه د غم اور هم دی. له دې سره ژوند کول، د احساس زړورتيا ده.
۴. ولې ښه خلک ډېر ژر ستړي شي؟
د زړه پاک خلک د نړۍ درانه بوجونه احساسوي. دوی د نورو درد خپل درد ګڼي. دا بوج که له حده واوړي، نو انسان ته ستړيا، خفګي، او سکوت ورپه برخه شي. ښه خلک زړونه دي، خو زړونه هم کله ناکله ماتېږي. د دوی ستړيا، د مهربانۍ قيمت دی – يو قيمت چې ډېر څوک نه پرې کوي.
۵. ولې موږ د خپل تېر دښمن شو؟
انسان ډېر ځله له خپل تېر ځان نه شرميږي، نه يې خوښوي، او نه يې مني. خو که ته خپل تېر ونه منې، نو خپل اوس به هم له لاسه ورکړې. تېر، که هر څومره تیاره وي، ستا د بشپړتيا يوه برخه ده. ځان ته بښنه کول د روحي آزادۍ لاره ده – ځکه څوک چې خپل تېر نه مني، د خپل راتلونکي مستحق نه وي.
۶. ولې انسان تل د نشت شي ارزښت پېژني؟
کله چې څوک وي، نو حضور یې عادت شي. خو کله چې لاړ شي، نو نشت يې فکرونو ته تاوېږي. دا ځکه چې انسان د نشت درد زيات احساسوي. موږ له لاسه ورکړي شي ته ژاړو، خو دا مه هېروه: که ژوند همدا اوس دې احساس نه کړې، سبا به يې د يادونو له خوا وژاړې. نو هر شېبه د هستۍ نعمت وګڼه.
۷. ولې ځينې زخمونه د وخت سره نه جوړېږي؟
وخت ډېر څه رغوي، خو هر زخم ته دا درمل نه دي. ځينې دردونه د هډوکو ژور ځای ته رسېږي، چيرې چې وخت نه، بلکې پوهه، بښنه او منل کار کوي. دا زخمونه د ژوند زوړ کتاب دی – نه بندېږي، خو لوستل يې مهم دي.
۸. ولې موږ د ژوند تر ټولو مهمو خبرو ته هېڅکله کافي وخت نه لرو؟
مينه، دوستی، سکون، له ځان سره وخت – دا ټول ارزښتونه هغه وخت در ته راپېژندل کېږي، چې ناوخته وي. انسان د مادې پسې منډې وهي، او روح شاته پرېږدي. خو که ته وغواړې چې ژور، رڼا او ارام ژوند ولرې، نو بايد د خپلو ارزښتونو لپاره وخت پيدا کړې. ځکه ژوند يو وار راځي – او دا ځل، اوس دی.
