۱ ـ د مينې له زړه پيل
مينه له بل چا نه، بلکې له خپل زړه پيلېږي. څوک چې خپل ځان مينه کړي، د نړۍ د ميني وړ ګرځي. د ځان مينه د انسان د سکون، اعتماد او خوښۍ سرچينه ده. مينه يوازې احساس نه دی، بلکې يو روحاني ځواک دی چې ژوند ته رڼا بښي.
۲ ـ د نرمې خبرې جادو
يوه خوږه جمله، يو مهربان غږ، او يو صادق "ښه يې کړې" د ميني نښه ده. د نرمې خبرې اغېز هغه ځای ته رسېږي چې توره او ځواک نه شي رسېدلای. که هر انسان د نرمو خبرو عادت وکړي، نړۍ به د ميني کور شي.
۳ ـ د اورېدلو هنر
مينه دا ده چې د بل درد واورې. کله کله يوازې اورېدل د ميني تر ټولو ژوره بڼه ده. څوک چې د نورو خبرو ته د زړۀ غوږ ږدي، د هغوی روح ته ارام ورکوي او د ميني پُل ورسره جوړوي.
۴ ـ د مرستې لاس
د ميني ښکلا په ورکړه کې ده. که يو بې وسه ته مرسته وکړې، که يو غمجن ته مسکا ورکړې – دا د ميني ريښتينې نښې دي. مرسته کول د ميني عملي بڼه ده چې انسانيت ته رڼا ورکوي.
۵ ـ د بښنې ځواک
مينه هغه وخت ريښتيا کېږي چې زړونه بښنه زده کړي. کينه او نفرت د ميني د ورانېدو زهر دي. بښنه د زړه دروازې پرانیزي او مينه د هغې له لارې.
