این وطن است در قلب آسیای میانه
چه تربیت کرد؟ ادیب، فهیم و هم اولاد فرزانه!
مبدل گشت به خاکستر، امروزه مُرده خانه
کردند وطن ویران، توته و ژنده پاره
این وطن بود خانه ی عزیز هر قوم
چه کابل یا غزنی، مزار و منار جام
خاکسار کردند، خاکش را بردند به توبره
چه پشتون بود یا تاجک، ازبک یا هزاره
بلند کرد نامش در جهان فرزندان فرزانه
لیک ظلم ها کرد در حق شان امنای زمانه
شاهی شد جمهوری، اسلامی و بعد دارالاماره
عداوت طلب شدند مردم، جنگ ها کردند خصمانه
فروختند وطن را به این و آن بیگانه
هنوز هم دست برندارند از این ویرانه
چه انگریز یا روس، کشور های همسایه
امیدم بر آن است که باز گردد صلح دوباره
بهار آید، گرم شود فضای عاشقانه
گیرد رونق بیشتر شعار «همدلی به از همزبانی»
شود رهبر یکی، بگیرد تصامیم عاقلانه
