غزل
چې دې دستر ګوله کزارووتم
له خپل پوستکي لکه مارووتم
ته چې پيدانه شوې تانه غوښتلم
زه درپسې په هره لارووتم
نن يې تصويرڅنګه پيالوکې نه وو
له ميخانې څنګه هوښيارووتم
دردشوم له مادپټۍ تمه مه کړه
دکوم ويشتلي له پرهارووتم
رحماني چاهم يادولم که نه ؟
هغه ماښام چې له دې ښارووتم
