زوړ غم اوړه شو، تازه غم زړه کې کرم ګلابه
ناست يم د خپل ورغوي ليکې ورانوم ګلابه
د سپين ټيکري د دېوالونو تر شا مه درېږه
په دې دوزخ کې له ما مه نيسه غنم ګلابه
د چا په خيال کې د يوې شپې اوسېدو لپاره
د چا له زړه نه همېش کډه باروم ګلابه
د ګرېوانه د نښتېځلو وس را پاتې نه دی
په خپلو سترګو کې مړې اوښکې تويوم ګلابه
ته لکه ساه، لکه اوبه، لکه د خدای ورکړه
زه لکه خپله جنازه په اوږو وړم ګلابه
+ محب
