09.09.2014
بياييد در برابر اين آيات مباركه كمى درنگ كنيم:
قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِى خَلَقَ الأَرْضَ فِى يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَه أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ 9 وَجَعَلَ فِيها رَوَاسِى مِن فَوْقِها وَبَارَكَ فِيها وَقَدَّرَ فِيها أَقْوَاتَها فِى أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاء لِّلسَّائِلِينَ 10 ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهى دُخَانٌ فَقَالَ لَها وَلِلأَرْضِ اِئْتِيَا طَوْعًا و كَرْها قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ 11 فَقَضَاهنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِى يَوْمَيْنِ وَأَوْحَى فِى كُلِّ سَمَاء أَمْرَها وَزَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ * فصلت: 9-12
بگو: آيا به كسى كه زمين را در دو روز آفريد، كفر مى ورزيد (و از او انكار مى كنيد) و براى او همتايانى قرار مى دهيد؟ همين او پروردگار جهانيان است، و در آن در چهار روز بر فرازش لنگرها (كوههاى استوارى) قرار داد، و خيرات و بركات زيادى در آن نهاد، و موادّ غذائى (مورد نياز ساكنان زمين را) در آن مقدّر و مشخّص كرد، متناسب (به نياز) نيازمندان، سپس به سوى آسمان توجه كرد، در حالى كه دود (گونه) بود، به او و زمين گفت: خواسته و ناخواسته جلو آييد (پديد آييد)، گفتند: به طيب خاطر (فرمانبردارانه) جلو آمديم، پس آن را در دو روزى هفت آسمان ساخت، و در هر آسمانى وحى لازمه اش را صادر فرمود، و آسمان نزديك را با چراغهاى (ستاره هاى درخشان و تابان) آراسته و محفوظ ساختيم، اين است تقدير (برنامه‌ريزى) پروردگار بس داناى خيلى عزيز.
در اين آيات متبركه يكى ديگر از اعجاز علمى قرآن به گونه درخشان در جلو ما مى درخشد، اعجازى كه اگر در جلو هر محقق عادل و ساينس دان زيرك گذاشته شود بى درنگ اعتراف خواهد كرد كه قرآن كتاب ذاتى است كه از تمامى اسرار عام دقيقاً آگاه است، بر اسرارى احتوى كرده كه انسان اكنون و در قرن بيستم و پس از سفر طولانى و تحقيقات عميق علمى به حقيقت آن پى برد، محال است انسان حقجو در برابر اين آيات قرآن جسارت حرفى ديگر بخود دهد و آن را اعجاز بزرگ علمى نخواند. بياييد در برابر اين آيات كمى بيشتر درنگ كنيم و به مطالب علمى و اعجاز آميز آن دقت نماييم. مطالب اساسى اين آيات اينها اند:
به رسول الله ﹽ گفته شده كه به مخاطبينش بگويد: آيا شما نسبت به ذاتى كفر مى ورزيد كه زمين را در دو مرحله تكوينى آفريد؟ آيا براى چنين ذاتى همتايان قرار مى دهيد؟ فقط او پروردگار جهانيان است، همان ذاتى كه در چهار مرحله تكوينى ديگر از يك سو كوههايى در زمين آفريد كه در رابطه به زمين نقش شان همانگونه است كه لنگرهاى يك كشتى در رابطه به آن عمل مى كنند، متعاقب آن زمين را از خيرات و بركات زيادى مملوء كرد، سپس مواد مورد نياز تمامى ساكنان زمين، انسان و حيوان، را فراهم كرد، متناسب به نياز تمامى نيازمندان، نه كم نه زيات، بلكه به اندازه لازم و ضرورى، سپس به سوى آسمان توجه كرد، در حالى كه دود (گونه) بود، حالت قبل از ماده را داشت، چون انرژى غير متكاثف، به آسمان و زمين گفت: خواسته و ناخواسته جلو آييد (پديد آييد)، گفتند: به طيب خاطر (فرمانبردارانه) جلو آمديم، يعنى هردو مطابق به اراده الهى پديد آمدند، در برابر فرمان الهى سر انقياد فرود آوردند، در برابر ضوابط مطيع اند، همانگونه آفريده شده اند كه پروردگار شان خواسته است، به كارى مى پردازند كه از سوى پروردگار خود بر آن مأمور شده اند، پس آن را در دو روزى هفت آسمان ساخت، در همان دو روزى كه مراحل ابتدايى آفرينش زمين نيز در آن انجام يافته، چون زمين يكى از اجرام سماوى است، همزمان با سائر اجرام آفريده شده، دو مرحله نخستين آفرينش شامل تمامى اجرام كائنات است، در هر آسمانى وحى لازمه اش را صادر فرمود، تا چه كارى در آن انجام يابد و چگونه انجام يابد، آسمان نزديك را با ستاره هاى درخشان و تابان كه به چراغهايى در تاريكى شب شبيه اند آراست و از آن سقف محفوظ ساخت، به نحوى كه هر ستاره اى در مدار خودش حركت كند، و از تصادم با ديگران در امان باشد، اين است تقدير (برنامه‌ريزى) پروردگار بس داناى خيلى عزيز. در آفرينش آسمانها و زمين و در مديريت امور آن مظاهر علم و قدرت ذاتى را احساس مى كنيم كه آفريدگار، پروردگار و نگهدار آن است و ضوابط حاكم در تمامى انحاى عالم و مقدرات وضع شده در آن از سوى اوست.
در اين جا شاهد چند مطلب اساسى هستيم:
آسمانها و زمين در شش روز (شش مرحله تكوينى) آفريده شده اند.
در دو مرحله نخستين آفرينش؛ آسمانها و زمين آفريده شده و در چهار مرحله بعدى تسويه زمين و درآوردنش به حالت كنونى صورت گرفته، در يكى از اين مراحل چهار گانه كوههاى روى زمين ايجاد شده، با ايجاد اين كوهها جلو لرزشهاى پيهم زمين گرفته شد، درست همانگونه كه لنگرهاى كشتى از حركت نامنظم كشتى مانع مى شود، در مرحله ديگر حالت زمين به نحوى درآورده شد كه در آغوش آن نباتات، درختها و تمامى لوازم ضرورى حيات ايجاد گرديد، سپس حيوانات و در پايان مرحله چهارم انسان آفريده شد و به اين ترتيب زمين حالت كنونى را به خود گرفت.
تمامى كائنات، آسمانها و زمين و آن چه در ميان آنها است قبل از مرحله نخستين آفرينش دود گونه بود، اگر ماده را انرژى متكاثف و متراكم بخوانيم پس حالت قبل از ماده را انرژى غير متراكم خواهيم خواند، قرآن براى آن اصطلاح دود را به كار برده تا فهم آن براى مخاطبينش سهل و آسان باشد.
نزديكترين آسمان با ستاره هاى درخشان آراسته شده و در آغوش آن تمامى اجرام سماوى به گونه مصئون و محفوظ جابجا شده اند.
در تمامى آسمانها سنن و اوامر پروردگار يكتا حاكم است، اگر به سوى كائنات نگاه كنيم و به هر نقطه آن برويم و در هر جايى سنن حاكم بر آن و ضوابط طبيعى آن را به ارزيابى بگيريم خواهيم ديد كه همه با هم يكسان اند، هم در ساختار شان و هم در ضوابط حاكم بر آن، و اين نشان مى دهد كه هم منشأ آنها يكى است و هم آفريدگار آنها، نه در ساختار آنها شاهد دو گانگى و تفاوت خواهيم بود و نه آثار دست بيش از يك آفريدگار را در آنها خواهيم يافت.
در زمين براى تمامى موجودات زنده رزق و روزى كافى و متناسب به نياز آنها تعبيه شده، به نحوى كه پاسخگوى تمامى نيازمندى هاى حياتى آنها است.
از اين آيات متبركه اين مطلب نيز به گونه ضمنى فهميده مى شود كه زمين حالت استثنايى دارد، كارى كه در چهار مرحله بعدى آفرينش در زمين انجام يافته در بقيه اجرام سماوى اتفاق نيفتاده، يافته هاى ساينس از كهكشان مربوط نظام شمسى ما تا حال همين را مى گويد كه آثار حيات به گونه اى كه در زمين مشاهده مى كنيم در هيچ ستاره ديگر مشاهده نشده!!
اگر به الفاظ اين آيات متبركه كمى دقت كنيم به آسانى درك خواهيم كرد كه فقره فقره آن همان مطالبى را بيان داشته كه ساينسدانان و پژوهشگران امروز به آن پى برده اند.
