نظم

 ته چی لاړی ژوند مي نشته ـ ارمان نشته هیله نشته کاروان نشته
ټول نور ختم شوو جانانه  - زړه می ژاړي سترګی ډکی بهار نشته رانه مه ځه ښکلی ګله ـ دومره مه بی وفا کیږه لږ مي وګوره ګریوان ته ـ لږ مي وګوره دي حال ته زه بي تا اوسیدای نشم ـ بی له تانه به ښه نشم لکه ګل چی وی بلبل ته ـ لکه لمر چی وی قمرته ته همداسی یی وماته ـ ژوند باقی می دی وتاته زما ټولي خوښی ته یی ـ د ژوند هره ګړي ته یی باور وکړه ته په خدای ته په ټولو کی یی ښکلی – ته په ټولو نازولی ستا به هر ارمان زه پوره کړو – ستا د ژوند غوټی به ګل شی نا امیده نشی ګوره ! زړه می ژاړی قلم ژاړی ساقی نه راکوی تن ستا د عشق په جدایی کی جنون نه راکوی تن بس نو لیکو به بیتونه ـ چی پری یخ مو شی دا زړونه څو به وی داسی ظلمونه ـ چی مو نه اوری څوک غږونه مونږه ټولو سره مړه کړل ـ بل څوک نه کړی دا کارونه راځی یو شوو سره وروڼو ـ راځی وکرو ګلونه دغه ژوند خو به تیریږی ـ ښه او بد یی پاته کیږی سمون ځی نه پاته کیږی ـ سمون کله حساریږی سمون جرمنی بوخوم ـ ۲۰۱۱-۱۲ -۱۲