تازه غزل
د غربت زور لوي لوي سړي ماتوي
يويو پريږدي يويو بيخي ماتوي
په دې ماشوم ګوره سبق ووايه
بې علمي مخ د هر يو شي ماتوي
ته ځان ساته د مظلومانو له آه
دا داسي توره ده مزغي ماتوي
ډېره ظالمه هغه پېغله ده چي
زړګی زړګی د خپل لالي ماتوي
زه يم اوښتی پريوې لیونۍ
د ورځې يو درزن بنګړي ماتوي
پر سپين جبين يې د زلفانو ماران
دا خونو سم دم عمري ماتوي
