پوره اووه کاله مې ونه لیدې
لا مې تر ننه هم لیدلې نه یې
خو په خیالاتو کې مې تل اوسیږې
لا مې ګوګل کې یې، ترې تللې نه یې
تا وې چې ته به له بېلتونه مړ شې
ځکه چې زه به در یادېږم همېش
تا به زما د دیدن تنده سوزي
زه به د ستا زړه کې بلېږم همېش
ما وې، منم چې جدایي سخته ده
خو زه د وخت اورونو سَوَی یمه
ستا جفا ګانو مې سینه پخه ده
زه یم ښخ سندان، کلک شوی یمه
د ستا د ورکې مېنې، ورکه لار کې
په کنډ کپر ځمه بدلې کوم
داسې که ورک کاروان له خپل منزله
لا هم روان یمه مزلې کوم
په هر نوروز کې د ستا یاد پالمه
زه د ګلابو هغه چم ته ورځم
د هر یو یاد سره د راز ونیاز کړم
لکه د غم ټیکدار غم ته ورځم
پوره اووه کاله مې ونه لیدې
زما او ستا سریال نیمګړی پاتې
هغه د وچ ډاګ په سپیره لمن کې
لا هم ژوندی یمه، ډېر ستړی پاتې
منمه ته به را نه هېره نه وې
خو زه د هم کله هېر کړی نه یم
لا مې له ډېرو خلکو ډېر یادوې
لا د زمان له فکره وړی نه یم
ته د وختونو څپو ښار ته یووړې
د ابادیو په رڼا کې اوسې
لا د مستي د هوس تللې نه ده
ځکه د خان صاحب کلا کې اوسې
پوره اووه کاله مې ونه لیدې
خو ستا یادونه لا تازه پاتې دي
هغه د ورک رباط په ورک میدان کې
ټوله ګلونه لا تازه پاتې دي
