ارزو

ستا د شونډو مهماني که مې نصیب شي
د عشق رنځ ته به مې خپل قسمت طبیب شي

چې دنیا اخرت دواړو کې نږدې یو
بس راضي دې له مونږ دواړو نه حبیب شي

شاعري د جدایی له درده کیږي
چې یی خیال له شعره ووځي نو ادیب شي

د غربت خو دې دا نوم له دنیا ورک شي
بس سړی له سړو باسي چې غریب شي

چې دولت او طالع او نه لرې میرویسه
سړی څنګه د یار غیږې ته قریب شي