موټر مې له څنګ سره تېر شو، دوړې مې په خوله ننوتې، باڼه مې په سترګو کښته کړل، و یې ټوخولم، شا ته مې ورپسې وکتل، لږ وړاندې د سړک په غاړه د ناستو ماشومانو(هلک او نجلۍ) له څنګ سره ودرېد، هلک او نجلۍ ور منډې کړې، د موټر په دروازه یې خیرني چمبې کېښودې، شیشې ته یې پورته سپېرې خولې ونیولې... زما موټروان ته قار راغی، په سپینو کالیو مې خړ ګرد ناست و، زړه او نازړه وم، چې بېرته اتاق ته ولاړ شم کنه. په همدې چورت کې وم، د موټر له شیشې څخه دوه تورې خلتې ماشومانو ته ورکړل شوې، هلک د برق له پایې لانډې غلي ورته کېناست، نجلۍ په زوره نارې کړې، هلک چیغه وکړه، له دې سره نجلۍ په سوک وواهه، د هلک له خولې څخه ورېجې باد شوې، په ژړا یې پیل وکړ، دې یې له مخې خلته کش کړه، په څنګ کې یې کېښوده، په لاره روان سړي ته بیا د سوال په ژبه وغږېده، هغه بد ـ بد ورته وکتل، ترې تېر شو، دا غلې شوه، پزه یې په ټکري کې پټه کړه، زه نږدې ورغلم، غږ مې ورباندې وکړ:
- ور کړه ولې یې ژړه وي!؟
- څنګه مې بیه درنه وخوړې؟
زه غلی ولاړ وم، د هلک او نجلۍ په وریجو لانجه مې ننداره کوله، هلک بیا خلتې ته لاس ور وغځولو، نجلۍ په خېټه کې چیچ ورکړ، هلک په ژړوغوني غږ وویل:
- د سپي لورې د خره لورې د ما خپلې دي را کړه
- راشه ورکړه څو څپېړې
- ولې یې نه ورکوې
- ورکوم یې خو خو زه ورته وایم چې کور به یې وخورو
- ولي دلته
- خو ورکړه ولې یې نه ورکوې
- کاکا مازدیګر دی، ده ته به نورې پیدا شي، دا کور ته وړم چې له مور سره یې یو ځای وخورو، هغې به ټوله ورځ په لوږه تېره کړې وي.
