غزل
د نړۍ ټول دردونه مې په زړه پراته دي
خدایه څه وینم په دې خاوره چې پښتانه پراته دي
هلته بمونه هلته ویرونه هلته د وینو ویالې
په هره خوا چې کړم نظر ، ټول پښتانه پراته دي
نه مو په کلي کې مستي شته نه په ګودر شورماشور
هلته چې خاموشه خاموشي ده پښتانه پراته دي
هغه شنې دشتې ګلدارې خو اوس خزان وهلې
چیرته چې جنګ سپیره میدان دی پښتانه پراته دي
ولې دوی درد نه لري که دوی ټول دي بې سا
چیرته چې د ظلم تور توپان ده پښتانه پراته دي
غیرت خو نه شته بې غیرتو شور ماشور جوړ کړی
چیرته چې په یو او بل وژل کېږي پښتانه پراته دي
مکتب مو نه شته مدرسې مې په اورو کې سوځي
چیرته چې تعلیم نه کرکه کېږي پښتانه پراته دي
خدایه ته یې کړې په امن دې پښتون ټاټوبی
څوک چې زخمي په وینو رنګ، هغه پښتانه پراته دي
د نفاق رنځ باندې خو ټول پښتونستان اخته دی
ځکه د سرو وینو ډک په سمندر کې پښتانه پراته دي
