د سپوږمۍ په سپین جبین کې
یو انځور د مینې ګورم
لکه مینه چې پکې ښکاري
توره شپه کې سحر ګورم
خودخپل جانان په زلفو
کې یو راز د جنون ګورم
بس همداسې راته وایي
زه دې مینه لیونې یمه جانانه
په سپوږمۍ کې درنه ورکه
تروږمۍ یمه جانانه
زه د ستورو کتار ګورم
په زرین آسمان دمینې
یو زرینه جانان ګورم
سلیمان بادشاه د وخت
پوهیدلو به په ژبه
د هریو موجود دوخت
نن چې زه د ستورو ژبه ګوا وینم
ښکارم بولی مې ددې زمان بدبخت
ستوری ټوله شپه کړي تیره
د سپوږمۍ مخ ته برسیره
بس له راز او نیازه ډکې
غړوی د مینې سترګې
د خپل مست مین په لټه
اوښکې تړمې تویه وی بیا
د جنون په وچه دښته
د معشوق زړګی تسخیر کړي
په لمدو نمچنو سترګو
بس څبه د باران راشي
پسې سړه سیلۍ چټکه
دده سترګې کړي ور وچې
چې لږ درد یې دزړه کم شې
چې لږ مینه یې سیوا شې
د مین په زړه کې باسي
د باران په شان زرینې
کرښې تړمې تړمې واشي
د جنون او ځواني ونې
په سړه سیلۍ شی وچې
لکه وچې پاڼې یوسي
باد باران د کلی غنې
بس زما په زړه کې شته دي
د جانان د مینی نښې
بريال ناياب
