غزل

 ډېوه يمه بلېږم
په تمه دې سوځېږم
سپوږمۍ له تا ځليږي
ته لمر يې زه پوهېږم
زه ستوری د اسمان يم
ځمکې غېږې ته درلوېږم
زه امېل يمه جانانه
او په غاړه دې زنګېږم
سپرلی،سپرلی بهار يې
غوټۍ يمه غوړېږم
دوخت له سيند مې باسه
چې کب يمه ښوېږم
شفيقه خپلواک
۱۳۹۰ /۰۹ /۱۸
\"\"