ادبي ټوټه
ته لاړې خو زه لا همغسې زبون وهلى او زهير
ناست يم ، په هغه لويه لاره بې ثمره
خو وژونکى انتظار کوم .
چا ويل چې ته ورباندې راځې او زه دې نا
خبره پرېښى يم ، زه نه پوهېږم چې غواړې له
مانه پټه تېره شې او که غواړې نا څاپي راسره مخ شې ، له مانه ددې بېړۍ ډېر سپاره
بېزار دي ، يوازې يې پرېښى يم او که راسره هم وي نو ترمينځ مو د چوپتيا اوچت غر ولاړ وي .
خو خير دى دا يوازې ته نه يې چې ما به دلته
يوازې پرېږدې ، دا پيل خو هغه چا وکړ چې زما پښې يې راماتې کړې او خپله يې ځان راڅخه په دغه لاره پناه کړ ، زه
يوازې پاتې شوم ، دومره يوازې چې خپل سيورى مې هم راسره نه و .
هغوى چې زما دروانېدو په مهال لا بيخي په دې
نړۍ کې نه وو ؛ نن له مانه تېرېږي او هلته
وړاندې روان دي ، زه هغه کسان هم وينم چې دوى يې په دغه لار له لاسه نيولي ، لارې
او نښې ورته ښايي ، له ماسره خو هېچا هم دغه احسان ونه کړ .
زه نور په دې پوهېدلى يم چې همدا مې وروستى منزل دى ، د وړاندې تلو په ځاى به
نور يوازې ددغه لارې دلارويانو ننداره کوم او تر هغه به پسې ګورم چې په صحرا کې
دغروب جالې ته نه وي ختلي .
٢٠١٢ اپريل
١ کابل
