از سال هاست كه هنگام گشت و گذار در شهر، با وسیط تكه و پاره اي كه از همه سويش، انسان مي ريزد، با نام ملي بس، آشنا استیم؛ موتر هايي كه فقط مدت كوتاهي پس از داخل شدن به افغانستان، خیلي زود از اصالت هاي توليدي، دور می شوند.
از كودكي تا كهن سالي و زمانی که قوت آویزان شدن از موتر هاي ملي بس وجود دارد، يك نمايش متحرك وضعيت پريشان ما شكل يافته است كه مي تواند معاني بسيار داشته باشد.
استفاده ي اقشار مختلف مردم، نشان مي دهد كه بلي، اين موتر ها/ ملی بس، افتخار ملي گرايي را دارند. آويختن از همه قسمت هاي آن ها نشان مي دهد كه استفاده كننده گان آن ها مردمانی از تمام اقوام افغانستان استند.
موتر هاي ملي بس، حكايت ديگر نيز دارند كه ارزش وقت و زمان را در افغانستان معرفي مي كند. با جا باز كردن در ميان موتر، استفاده كننده گان، ساعات طولاني را براي پيمودن مسافه ي كوتاه در اين موتر ها، وقت گذراني مي كنند.
این ملی گرایی نیز عجیب مقوله ای ست؟ در افغانستان ما به هر آن چه که بتوانند شامل همه کنند(سرپوش) ملی می گویند. حالا این مهم نیست که نفس مسئله، خیر دارد یا شر؟ فقط کافی ست همه شمول باشد. بی جهت نیست که در دیوار «ریاست ملی بس افغانستان» در شهر کابل، نوشته اند: «ملی بس، جزو هویت ملی ماست!»
شرح تصویر:
سلفی بقایای موتر های ملی بس افغانستان در حکومت مشترک مسعود- ربانی.
