سوالګره د خپل کوچیني ماشوم سره د سړک په غاړه ناسته وه، هر لارويانو ته به یې د خیر لاس ور اوږد کړ خو څوک وو چې پروا يي وکړي!؟
ځوان لاروی يې په سر پورې ودرېد، ورته ځير شو. سوالګرې لاس ور اوږد کړ:
- به رضای خدا یک چند روپه ګګ بتین طفلکایم بری شب نان نداره
- دا ځواني او سوالګري!؟
- برو ګم شو از خود خواهر مادر نداري
- خور او مور لرم خو ښځه نه لرم
- او مسلمانا خیر بتی
سوالګره ځیر شوه ګورې چې پلار يې تر مخ ولاړ دی، سره تر غاړې وتل، ښه شېبه یې وژړل. پلار یې د لور له اوږې سر پورته کړ، اوښکې يې پاکې کړې، د سوالګرې په سترګو کې ډوب شو
سوالګرې وویل: پلاره پوهیږې زه چا سوالګره کړم؟
پلار یې سر ګرېوان ته کړ، خو سوالګرې وار ورنکړ:
- چې کوچینۍ وم ویل به دې چې ښځه یا د کور وي یا د ګور، وروڼه مې ښوونځي ته تلل، له پوهنتونونو فارغ شول، خو زه د سړک په غاړه پاتې شوم، او یتیم ماشومان مې په سوال مړوم
