ښکلى يار مې د ګړنګ تږى غرڅه دى
په چينه د زخمي زړه مې اموخته دى
ستړى ستړى هر خوا ورپسې ګرځم
مودى وشى چې له ما ځينى خفه دى
واړه ښکلــــــــــي د مرګونو مساپر شول
خو ته مه ځه زړه مې تا باندې ډاډه دى
درته ګورمـــــه سپوږمۍ ته را ګـــــــــوره
رنګين خيال مې د رڼو ستورو ميلمه دى
چې آرام يې په لوى لاس راځينى وړې
څوک به وايي چې زما جانان بې زړه دى
د سرو وينو په سيندونو کې به لويږي
ستا مين ستا د وطن زخمي مرغه دى
ستا په ياد کـــــې لکــــــه يخ اوبه اوبه شو
(( رحماني)) دى چې ليده اوس هغه نه دى
١٢/١١/١٣٨٣
