پــه آواز يــې لاروي ســتوري روان دي
د ســهار مارغـان په ذکـر درحمــان دي
زړونــه زړونــه ګلابــونه دي غـــوړيــږي
ازانــګــــــــې را وريـــدلـــــــې د اذان دي
بس په غاړه يې د رب د مينې لاس دی
نه په کار يــــې مرغــلرې نه مــرجان دي
په ديدن دښــکلــي هــېڅوک نه مړيږي
دکانــونـــه د آينـــو ورتـــه حـــيـــران دي
دغه ونـې چې ثــنا وايي ، په دوی کـې
پــــه لکـــــونـــو رحــيلــونـــه د قــرآن دي
ستــا لمــنه ده دمـــور لــه مـــيــنې ډکــه
ما لــيدلـي مــوسيـــدلــي يـتـيمــان دي
دکاروان دغــــزل تـوري به ګل ګل شـي
لمــبولــي يـــې د اوښــکو پـه باران دي
١٤-جوزا-١٣٨٨-کابل افغانستان
