د وحيې په ذریعه انسان ته په ر ا ر سېدلو ښکاره احکامو باندې یقین و لره، ځکه زموږ عقل په قیاس رسه د هغه له درکه عاجز دی. عقل د ځان له سببه ادر اک ته رسېدلی. روح عقل ته د تدبیر قوت ور بښلی او بیا روح او ځان پر عقل خپل اثر لرلی يش. عقل تل په علت او معلول پسې وې او یو ازې پر لیدونکي يش باور کوي چې دا په ملر او سپوږمۍ مین سالک ته ورته دی، په داسې حال کې چې دا دو اړه تېرېدونکې دې. نو په هغه نور کې ډوب شه چې نه ختمېدونکی دی، نه د ورېځو ترشا پټېږي او نه هم ډوبېږي. که دا کار وکړې نو ان که د خاورو له جنسه هم يې خو له افل کو رسه به يو ځای شې. کله چې د معرفت نور درباندې وځلېږي د وجود مس به دې پر سوچه زرو بدل يش. که په خپل وجود کلک او بدلون و نه مومي له منځه به ل ړ يش. هر څوک چې په خپل رښتیتني ځای کې قر ار ومومي د ښه ژوند تجربه کولی يش. لکه څنګه چې کب په اوبو کې خوشحاله وي دغه رنګه د حقیقت په سمندر کې ل مبو یو ازې او یو ازې د خدای داولیاو و کار دی. که غو اړې چې ته هم نیکمرغه او بریالی شې بیا نو د حقیقت د سمندر کب شه!
