ژمى تېر ، کنگلونه مات او واورې ويلې شوې .
ويالې وبهـيدې او خوړونه راووتل
شننيليو له تورو خاورو سـرونـه پورته کړل .
فـصلونه تاند او تازه شوو .
باغ و راغ گل وگلزار او ننگرهار همېش بهار د نارينج د گلو هارشو . . .
پېغلې ترې اميلونه جوړوي .
ځوانان يې په بوى مستيږي .
ماليا رانو يې ثمرې ته سترگې نيولي دي .
شاعران پرې مشاعرې او مېلې کوي . . .
او يا کلن بزگر شاعر (( د زړه الهام )) ته غوږږ دي .
د سرو گلونو بوډا ماليار ، د خپل شړ خزان زپلي ځنگل وزمه گلبڼ يو څو تار په تار شوي مړاوي گلونه را ټولوي .
د رنگ وبوى د قافلو ستړو لارويو ته ، د گلو د خپلې گېډئ له وړاندې کولو سره په ريږدېدلي غږ تر شو نډولا ندې زمزمه کوي :
د شاعر پسرلى .
د نارنج بهار .
د عطرو وږمه .
د خوند او ژوند منبع .
نارنج .
نو – ورته گوره ! ! !
د زړه په مينه .
ستاسو خدمتگار
. بختانى
د ١٣٧٥ د حمل ١٢ مه .
ننگرهار ، سورود _ بختان کلى
