غزل

    يو مې سه، خوبه، د اشنا کلي ته
هغه د مينې د دنيا کلي ته
 ښار د خندا خو د خندا کړم،ځکه
بېرته مې يوسه د ژړا کلي ته
 تورو تيارو د تورو شپو ايسار کړم
 زۀ خو  روان ووم، د رڼا کلي ته
 ګودر مو بيا په وينو سور وو،سهار
مرګۍ راغلې وو، بېګا کلي ته
 مجنون،مجنون دی، چې له اوس هم وائي
 مړی مې يوسئ ،د ليلا کلي ته
 د چا يادونو ئې لمن و نيوه
( مئېن) چا راوست، بيا د چا کلي ته؟
 
  م٠ق٠ مئېن پېښور ٠٤/٠٨/٢٠١٤