د تورو ورېځو زړه کې
تالندو چېغې وکړې
د اسمان خړه لمن
د برېښناګانو پړکا و څیرله
هلته مې څنګ ته ټکه ولوېدله
دلته مې ته پر ېړه را واورېدې.
زما د هیلو ونې،
د پسرلي له فیضه،
په هره څانګه کې زرګونه ګلان
د زړه په زور زنګول
هغه دې واړه راته
له یوه شړک سره تالا ترغه کړل
اوس به نو ما خلک بې بره بولي
