جهاد اوس دې جهادي مافیا په لاس کی

جهاد ډیر سپڅلی کلمه ده ، د خپل ځانه دفاع ، د خپل ناموس نه دفاع ، د خپل دین او مذهب نه دفاع  او د خپل وطن نه دفاع  دا ټول هغه څه دی ، چی موږ یی د یوی سپیڅلی وجیبی سره تشبی کولی شو .
خو د افسوس خبره دا ده ، چی اوس د جهاد کلمه برعکس د تعرف وړ  ده ، د بل حق خوړل ، د بل وژل هغه هم په ناروا  ، د مکتب ، جومات ، پلونو او سړکونو ویجاړول ، له خلکو څخه په زور د پیسو غوښتل ، د بی ګنا اولس  قتل عام ، دا هغه عملونه دی چی د جهادیانو په لاس د ورځی د دود په شکل ترسره کیږی .
دا نو ددی معنا لری چی جهاد نن د مذهبی مافیا په لاس کی دی ، او همدارنګه دین او مذهب هم لکه سیاست د انسانانو د خوراک وسیله ګرځیدلی ده ، دا چی په هیڅ دین او مذهب کی د انسان وژل ، ورانۍ او ویجاړۍ  روا نه دی ګڼل شوی ، خو د جهادی مافیایی نظریی په وسیله دا هر څه روا ګڼل کیږی ، دا نو د خدای یو بل عذاب دی .
ښْکلی افغانستان اوس وخت د عادی وګړی لپاره لکه د وحشی ځناورو ځنګل ګرځیدلی دی ، چی صرف او صرف پکی  زورور وحشی  د ژوند حق لری .که څه هم تاریخی ناخوالو ته په پام سره که وکتل شی ، نو روښانه او واضح ده ، چی سیاست او دین هر وخت د عادی انسان لپاره ډیر دردونکی او مضر تمام شوی دی .
علت یی په دواړو خواو کی د قدرت په ګدۍ ناستی ته وردنګل دی چی د مظلومو خلکو لپاره پکی رنګا رنګی شکنجی او تکلیفونه رسیدلی دی .
مګر اوس وخت که څه هم په پرمختللی هیوادونو کی د سیاست او دین تر منځ لږ څه جوړ جاړۍ راغلی دی ، دا د هغه خلکو  د علمی سویی لوړوالی او د مشترکی ژبی پیداکولو برکت دی .
خو په علمی ، اقتصادی ، سیاسی لحاظ وروسته پاتی هیوادونو کی اوس هم  دی دین او سیاست ترمنځ د جګړی اور بل دی ، او بی ګنا اولس یی خوراک دی . 
افغانستان هم هغه هیواد دی چی کلونه کلونه پکی دین او سیاست یو تر بله جنګ میدان ګرم ساتلی دی ، مطلب می  په دواړو خواو کی د قدرت او زور پر سر معاملی ، قتل عام ، ورانۍ او ویجاړۍ روانی دی . مګر له دغو دوو څیزونو علاوه ژوند هم ناممکن دی خو دوی هیڅکله هم د ورورګلوۍ او مشترکی ژبی په پیدا کولو فکر نه دی کړی .  
خو اوس ډیره د بدبختی خبره دا ده چی په افغانستان کی د ظلم انتها تر هغه سرحده رسیدلی ده ، چی معلومول یی یوه معما ګرځیدلی ده ، او خبره تر بل هر وخت مجهوله ده .
خودا جهادی ډلی چی پرون یی ښکلی او سپیڅلی نوم درلود نن د یوی مافیا په رنګ کی میدان ته راوتلی ده ، چی له جامو یی د بیګنا اولس قتل عام ، ورانیو ، بربادیو ، شوکو ( غلاوو ) او بدبختیو بد بوی راځی .
او د دوی د ظلم څپه داسی اوج ته رسیدلی ده ، چی هیڅ وخت به د بښلو او هیرولو نه وی .
خو که دا جهادی مافیایی ډلی یو ځل په خپل رتلونکی فکر وکړی نو دا به نه  هیروی چی  ( د  ظالم خونه  په ظلم ورانیږی ) او دوی به هم د یوی داسی بلا خوراک کیږی چی نه به یی بیا سر وی او نه بر .  
 خو د توبی ایستلو لپاره لا هم وخت شته او لا هم ناوخته نه دی .
 
ستاسو د توبی په هیله