ځینې ځایونه یوازې خاوره نه وي، دوی د چا د ماشومتوب ستړیاوې پکې پاتې وي. ځینې ونې یوازې د اکسیجن سرچینې نه وي، بلکې د زوی لپاره د پلار د وروستي خبرو ژوندي شاهدان وي. ځینې سیندونه یوازې اوبه نه لري، بلکې زړونه پرې توی شوي وي.
موږ ژوند کوو، خو هېر شوي یو. هېر کړي مو دي چې دا غرونه، دا دښتې، دا ځنګلونه او دا باراني شپهوورځې زموږ له ژونده وتلي نه دي – بلکې دا زموږ حافظې دي. دا هغه ژوندۍ حافظې دي چې په پټه چیغې وهي: "راشئ! ما بیا ووینئ!"
زه کله کله فکر کوم چې شاید د یوې وچې ونې تر څنګ ناست زاړه سړي خبرې زموږ تر اخبارونو او راپورونو زیاتې دي. شاید یو ګام چې موږ پر خاوره ږدو، له شلو کتابونو نه زیات تاریخ ولري. دا حافظې هغه وخت راژوندۍ کېږي، چې د یوې شنې پاڼې شرنګ د یوې مور د دعا غوندې زموږ غوږ ته راشي.
موږ د هویت، د ریښو، د ارزښتونو خبره کوو، خو له خپلې حافظې تېښتو. موږ ښاري سړکونه او پلاستیکي چاپېریالونه جوړ کړل، خو له طبیعت سره مو خپلې شخصي کیسې وشلولې.
که ته یوه ونه وبخښې، شاید ته یوه کیسه وژغورې. که ته د یوې خاورې بوی واورې، ته شاید د یوې کورنۍ حافظه بېرته زنده کړې.
او که ته د یوه ماشوم لاس ونیسې او د خټو تر منځ یې وګرځوې، ته شاید د یوه نسل شعور بدل کړې.
زما حافظه د یوې شنې ونې سیوري ته غېږه نیسي. زه هلته هغه ړنګ کور وینم چې د جګړې په شپه سوځېدلی و، خو د انار ونه یې ژوندۍ پاتې ده. زه هلته هغه ماشوم وینم چې یوه غوزانه له خاورې راوویستله او ورته ویې ویل: "ته به زما راز وساتې؟"
زه همدا راز غواړم وساتم.
د شنو رازونو، د خټو د کیسو، او د طبیعت د ژړا یادونه. دا حافظه زموږ ده، دا باید وساتل شي. نه د تاریخ په کتابونو کې، بلکې د زړونو په درزا کې.
