بڼوال د باغ وره ته ورسېد، د شنې کورتۍ پر بغلي جېب یې ګوتې ننویستې، زنګوهلې کیلي یې پر قلف کې تاوو کړه، د سپین غر غوړیو له ټېمانو جوړ ور خلاص شو. سپي راټوپ کړل؛ خو د بڼوال په لیدو یې بېرته هسکه لکۍ وښوروله، دوه- درې ځلې د بڼوال په پښو کې ورغړېد. بڼوال د سپي پر شا له لاس تېرولو وروسته د مڼو په باغ کې ګړندي ګامونه واخیستل...
بڼوال هرې ونې ته په ځیر ځیر کتل؛ ناڅاپه یې په یوه لویه ونه سترګې خښې شوې؛ د ونې دوه کوچني ښاخونه ځړېدل، شنې مڼې پکې ګونځې ښکارېدې. بڼوال د ونې په لیدو غوسه شو، پکول یې له سره لرې کړ، شاته یې وکتل، تورې شونډې یې پرانیستې:
ـــ د څښتن دوه زامن دې مړه شه، ته مې د خوب لهپاره ساتلی یې، که مې د دې لهپاره تربیه کړی یې، چې باغ له غله وساتې!؟ ته دې ونې ته ګوره، ستا په دې مرداره لکۍ یې بوزم!!!... له دې سره یې کش لغته د سپي خېټې ته سیخه کړه.
سپي کړونج وهل، لکۍ یې وځړېده او په یوه ساه یې تر خپلې کوچنۍ کوټې ځان ورساوه.
د بڼوال غوسه زیاته شوه، د سپي کوټې ته یې وکتل، له ځان سره وبنګېد:
ـــ دا دې درېیم ځل دی، چې غل درنه غلا کوي، ته صبر نن به دې خوښ شوم!...
بڼوال د خپلې شنې کورتۍ څنډه واړوله، څلور ستنو ته ورته سینجاق یې راوویستل، په لاس کې له نیولې کڅوړې یې د وچې ډوډۍ یوه ټوټه راواخیسته، سینجاق یې پکې پټ کړل، د سپي خواته ورغی:
ــــ توو!.. تووو!!...
سپی زړه نازړه له کوټې راووت، ځړېدلې لکۍ یې وښوروله. بڼوال سپي ته د ډوۍ ټوټه ورواچوله او څو متره لرې د ناک تر ونه لاندې په کټ کې اوږد وغځېد.
سپي د ډوډۍ ټوټه تېره کړه، څو شېبې وروسته یې د خپلې کوټې ترمخ خرپلې شروع کړې، لکۍ یې وځړېده، له وازې خولې یې پرلهپسې وینې روانې وې...
د باغ دروازه نیمکښه شوه، دوه ځوانان ورننوتل، غلي- غلي یې شاوخوا وکتل، د سپي په لیدو یې څېرې وغوړېدې، مخکیني کس شاته وکتل:
ــــ اې یاره، سپی چا ویشتلی، همدا یې ښه موقع ده، ته دې له جېبه خلطې راوباسه...
سپي نیمکښې سترګې خلاصې کړې، د خلکو په لیدو یې لکۍ پورته کړه، وخوځېد؛ خو د غپا لهپاره یې خوله نه ټولېده، سر یې پر ځمکه وڅښېد، نیمکښې سترګې یې بېرته پټې شوې.
پای
د انسانیت ناویلې کتابچه
څلورمه پاڼه
