یوه ځوان وغوښتل چی یو لوړ غره ته وخیزی ، یو کال یی تمرین وکړ، ډاډه شو او د ژمی په یوه سړه ورځ یی غره ته د ختلو تصمیم ونیو.
دی ټولو پورته خوت،ماښام شو،خو ځوان د استراحت پرځای، هماغسي مخ پر لوړه روان شو. تباره وه،هیڅ هم نه شکاریدل، ځوان یوازی د خپل تنفس غږ اوریده.
یوناڅاپه پری خطا شو او ځوان په هوا کی په سرعت سره د ځمکی پر خواه را روان وو.
دی پوهیده چی مرګ ته ی یوازی څو شیبی پاتی دی، خو د پړی څوکه په غره کی تریوی تیری پرښی راتاوه شو او ځوان په هوا کی ځوړند پاتی شو.
ځوان پاتی عاجزی وویل:
خدایه! مرسته راسره وکړی.
یو غږیی واورید:
پری غوڅ کړه، خو ځوان دا کار ونه کړ.
سبا ته یی په یوه ورځپاڼه کی لیکلی وه:
د یو غره ختونکی ځوان یخ وهلی جسد به داسی حال کی پیدا شو چی له ځمکی یوازی یو مټر پورته وه.
