ناست و او دځمکې له سره یې ټوټې را ټولولې.ورته ومې وویل چې مرسته درسره وکړم مرسته غواړې؟
منفی ځواب یې راکړو ویل یې چې زه یې په خپله ټولوم!ورڅخه ومې پوښتل چې د څه شی ټوټې دې؟ ډیر بد ډول مات شوی ده
زه نه پوهیږم چې دا د څه شی ټوټې دی.
له مانا څخه ډک یې راته وکتل او وی ویل چې؛ زړه مې ده، دا زما د زړه ټوټې دې چې مات شوی دی،چې باید زه یې په خپله ټوټې راټولې کړم.
بیایې راته وویل چې؛ پوهیږې ددې زمانې خلک د زړونو په ساتلو نه پوهیږي.
کله چې وغواړې یو پاک او ریا څخه خالې زړه ورکړې پرته له دی چې په لاس کې يېواخلي،په ځمکه یې غورځوی او ټوټې ټوټې کويیې، دا ځل غواړم ټوټې اصلی څښتن ته وروسپارم هغه دماتو زړونوښه ساتونکیدی.
غواړم ټوټې ورکړم ځکه چې غواړم ژر جوړ شی پوهیږی آخرماتهیې ویل،چې له ماتو زړونو سره مینه لری، ټوټی راټولې کړی او رو رو راڅخه لرېشو.
زه په دی فکر کې وم چی موږ انسانان ولې د زړونو په ساتلو نه پوهیږو؟
غوښتل مې دا پوښتنه ورڅخه وکړم چې ولې د خپل زړه هر چا ته ورکوې؟
په داسې حال کې مخ را واړوه چې ګواکې په دې پوه شوی وي،چې څه مې په زړه کې تیر شول.
زما خواته راغیاو راته ویویلچې؛ هر چاته مې زړه نه دیورکړیهغه زما لپاره هر څوک نه وه بلکه زه د هغې لپاره هر څوک وم.
دا ځل د سیندپر لور لاړو، له یوازیتوب څخه یې برخه یوازې همدا سیندو چې همراز یې و.
