بسم الله الرحمن الرحیم
قدرمنو وطنوالو، په تیرو څو ورځو کې په هیواد او سیمه کې ځینې مهم تحولات راغلي دي. د افغانانو په خلاف د جنګ په شیوه کې تغییرات راغلي او د سولې د بهیر په اړه نوي سوالونه مطرح شوي دي. دغه راز خلک غواړي پوه شي چې د افغانستان او پاکستان روابط په کومه خوا روان دي؟ غواړم په همدغو موضوعاتو خبرې وکړم.
شما حتما به یاد دارید که پیش بینی ما و همۀ کسانی که با شرایط کشور و منطقه آشنایی داشتند این بود که سال جاری سخت ترین سال بعد از پروسه بُن خواهد بود. دلیل آن بسیار روشن است: خروج بیش از صد هزار نفر از مجهزترین نیروهای نظامی جهان از افغانستان، و تعلق گرفتن همۀ مسئولیت های دفاع و مقابله با تهدیدات، به نیروهای دفاعی و امنیتی کشور، تحولی نبود که برای کسی قابل پیش بینی نباشد. کسانی از بیرون پیش بینی میکردند که افغانستان شاید حتی برای چند روز محدود هم نتواند تاب مقابله با این وضعیت را داشته باشد. دشمنان ما منتظر بودند تا چنین خلئی در کشور پدیدار شود و آخرین تلاش خود را برای براندازی نظام افغانستان به خرج دهند. اما آنچه در عمل اتفاق افتاد این بود که رؤیاهای شوم همۀ بدخواهان نقش بر آب شد. نیروهای دفاعی و امنیتی ما جای خالی همۀ نیروهای خارجی را پر کردند و به همۀ تهدیدات دشمنان پاسخ دندان شکن دادند. با آنکه نوع جنگ در این سال تغییر آشکاری را شاهد بود، و افغانستان برای اولین بار در این سیزده سال راه اندازی جنگی سرتاسری و تمام عیار از سوی دشمن را تجربه کرد، اما خوشبختانه فرزندان دلیر شما موفق شدند دشمنان را در تمام جبهات از پا در آورند.
په وروستیو کې په سیاسي ډګر کې یو مهم تحول دا و چې دا معلومه شوه چې ملا عمر ژوندی نه دی. دا زموږ اطلاعاتي دستګاه وه چې د ملا عمر مړینه یې تثبیت کړه او دروغ او تزویر یې افشا کړل. دغه پیښه که له یوې خوا د افغانستان د استخباراتي دستګاه قوت او په خپل کار کې پختګي ښیي ، له بلې خوا یې هغه حقیقت یو ځل بیا ثابت کړ چې په افغانستان کې د بل چا لپاره جګړه روانه ده او هغه څوک چې امیرالمومنین بلل کیږي او په ظاهره جګړه د ده لپاره او د ده په قومانده ده، ممکن هیڅ وجود ونه لري. زموږ استخباراتي اداره تاکید کوي چې جلال الدین حقاني هم ډیره موده کیږي چې ژوندی نه دی، خو د هغه له خوا هم ویل کیږي چې ګویا د طالبانو لپاره د نوي مشر په ټاکلو خوشحاله دی.
مشکل تروریسم یک مشکل گسترده و فراگیر است. حملات انتحاری در کابل، در عربستان سعودی، در عراق، سوریه، ترکیه و سایر کشور های مسلمان همه از یک نوع است. این حملات هیچ هدفی را تعقیب نمیکند جز براندازی دولت ها و از میان برداشتن نظم دولتداری در منطقه. به همین دلیل بود که نشست بزرگ علمای دینی در مکه مکرمه آن را محکوم کرد. ما به تلاش های خود برای غلبه بر این مشکل ادامه مدهیم، و چنانکه در کنفرانس شانگهای در روسیه نیز گفتم ما صدد شکل دهی به اجماع منطقه ای در این زمینه هستیم.
حملات زنجیره ای اخیر در کابل و ولایات، نشان میدهد که شکل جنگ تغییر کرده است. دشمن پیش از این برای سیطره بر زمین می جنگید، تا نوعی پیروزی را برای خود رقم بزند، اما با شکست در آن عرصه، اکنون جنگ برای جنگ را در پیش گرفته است، تا روحیه و امید مردم ما را نشانه بگیرد، و به این خاطر اکنون شهرهای ما مورد هجوم قرار میگیرد.
در گفتگوی دیشبم با صدر اعظم پاکستان واضح ساختیم که آن کشور بحیث یک دولت باید آنچنان که تروریسم را برای خود تعریف کرده است، در ارتباط با افغانستان نیز به همان اصول پایبند باشد. در سال های گذشته تصوراتی در منطقه وجود داشت که گویا افغان ها در تلاش برای صلح و تفاهم با پاکستان گام های لازم را بر نداشته اند.
در سفری که این جانب در ماه نوامبر سال گذشته به پاکستان داشتم، ما آمادگی کامل خود را برای صلح اعلام کردیم و واضح ساختیم که این صلح دو بعد دارد، یک بعد آن صلح با پاکستان است، و بعد دیگر آن با طالبان.
در آنجا روی فرصت ها و تهدیدات مشترکی که وجود داشت بحث کرده، و به طرف پاکستانی به وضاحت گفتیم که فرصت به وجود آمده میان دو کشور دریچه ای است که گشوده شده، و بستگی به اراده و ظرفیت دولتمردان پاکستان دارد که بخواهند این دریچه تبدیل به شاهراهی دایمی گردد، یا اینکه کاملا مسدود شود. در ده ماه گذشته نشان دادیم که از طرف ما هم اراده و هم ظرفیت کافی برای این امر وجود دارد، و در تمام این مدت منتظر بودیم تا طرف پاکستانی اراده و ظرفیت خود را در عمل نشان بدهد.
اکنون حقانیت ما برای کشورهای منطقه به ثبوت رسیده است، اما پاکستان هنوز شاهد برپایی اجتماعاتی است که ایادی مزدور از آنجا به ما پیام جنگ می فرستند. حوادث دو ماه اخیر به طور عام و روزهای اخیر به طور خاص نشان داد که هنوز لانه های تربیت انتحاری و فابریکه های ساخت بم هایی که مردم بیگناه ما را به خاک و خون می کشند مثل گذشته در آن کشور فعال است. همانگونه که انفجار پشاور و قتل صد ها کودک بیگناه، یک نقطه عطف در تاریخ آن کشور شمرده شد، حوادث اخیر کابل برای ما نیز یک نقطه عطف است. ما می خواهیم دوست و دشمن معلوم گردد.
مونږ د سولې امید درلود خو د پاکستان په قلمرو کې زموږ په خلاف د جنګ اعلان کیږي، دا په حقیقت کې له یوه ګاونډي ملت او هیواد سره څرګنده دښمني ده.
زه د پاکستان له ملت او دولت څخه پوښتنه کوم چې که فرضا یوه ډله دغسې یو قتل عام چې د کابل په شاه شهید کې وشو، په اسلام اباد کې تر سره کړي او دغه ډله د افغانستان په خاوره کې پناه ګاه ولري او زموږ په لویو ښارونو کې یې دفترونه او د روزنې مرکزونه وي، ستاسې عکس العمل به څه وي؟ ایا بیا به مونږ ته د دوستانو په سترګه ګورئ، که د دښمنانو؟
مونږ له هغو طالبانو چې د خپل وطن تباه کول او د خپلو وطنوالو وژل نه غواړي، غوښتنه کوو چې د جګړه مارو او باغیانو له صفونو ځانونه رابیل کړي او له خپل ملت سره یو ځای شي. نن ورځ هغه امکانات چې باید فابریکې ورباندې جوړې، شفاخانې ورباندې ودانې، او ځمکې ورباندې خړوبې کړو، په دفاع او صادراتي جنګ لګوو.
