غزل طالب منګل
نـشه،نـشه سنــــــــدره وه ، خــماره وه بېګاهويده راسـره غيږه کې قــراره وه بېـــــــــــګاه
لمنه کې را پـرېوتې د خـــورو پلـــــــــــوشېدعا چې مې په لپــــــو کې ايساره وه بېګاه
سترګې د رويبار په رڼاګانو کې ويدې وېچې وتي د اشــنا ګـډه لـه ښــــــاره وه بېګاه
تا به چې اشنــــــــا پسې حيران،حيران کتلعرش تـــه رسيدلي هغـــــــــــــه لاره وه بېګاه
په کاڼو کې شليدلى و تصــــوير د يو طالبپـــــه کاڼو کې اوبه،اوبه هنـــــداره وه بېګاه
