عبدالرحمان بابا د مهمندو د بهادر په کلي کي په ١٠٤٢ هجري کال کي زيږيدلى دى، پلا ريي عبدالستار خان نوميده. خپل د هغه وخت ديني تعليمات پخپل ولس کي سرته رسولي دي. رحمان بابا په کال ١١١٨ هجري کي وفات او د پيښور په ښار کي خاورو ته سپارل شويدى.
صوفي عبدالرحمان لکه د نړۍ د نورو لويو شخصيتونو او شاعرانو په څير په نړۍ وال ډګر کې خاص ځاي لري. په تقوا او زهد کي لکه د حکيم سناي غزنوي او حافظ شيرازي او سعدي غوندي مقام لري. ده پخپلو اشعارو کي د زهد، تقوي او بشري ښيګڼو په هکله بشر ته لار ښوونه کړي او دايې بيان کړې دي چې د شر څخه د نجات لاره کومه ده او د فساد اود خلکو د ازارولو سزا څه ده. د بابا اشعار پند او نصيحت دي او د خلاصون لاره ده.
رحمان بابا د خدای لورو ته ته د رسيدو په خاطر په دنيا کي د ښو کارو نو په انجام توصيه کوي او هغه څوګ چه مردم ازاري کوي هغوي ته د ښو اعمالو نصيحت کوي.
عبدالرحمان بابا د مستبدو، ظالمو او دکتارانو د ظلم د لاسه هم شکايت کړی. رحمان بابا د هر چا د کار او عمل او د پوهې په باره ې وايي چې هر څوک بايد پخپل ځان او خپله پوهه متکي وي او د پلار، مور د دنيا په افتخاراتو د تل لپاره اتکا ونه لري.
رحمان بابا تل د خپل چاپيريال په فکر کې و او خپله ژبه پښتو يې هم هيڅکله له نظره نده لېرې کړې. بابا د جهان د خالق د خلقت په هکله په خپله صوفيانه کلام کې داسې وايي:
په نامه د هغه خداي مي دا بيان دى
چې يو نوم يې په نومونو کي سبحان دى
