چرا در طی این همه سال هایی که حکومت های مختلف در کشور می روند و می آیند، جلو آفت رشوه، گرفته نمی شود؟ به این موضوع با کمی توضیح می پردازیم.
حکومت های ما هیچ وقت نخواسته اند ویا هم نتوانسته اند جلو رشوه را بگیرند. از مهمترین عواملی که حکومت های ما نخواسته اند جلو رشوه سد شوند، یکی هم عدم پرداخت دستمزد های مناسب به کارمندان دولتی یا همان ماموران است؛ چون معاش پرداخت شده، کفاف اعاشه و اباته ی آنان را نمی کند. از طرفی هم نمی شود با دستمزد های دو هزار و سه هزار افغانی، به درستی زنده گی کرد. دیگر این که در این اواخر مسئله ی خود کفایی به سطح همه گانی مطرح شده است که باید به شمول مردم و دست اندرکاران عالی رتبه، ماموران پایینی نیز به خودکفائی برسند.
معضل رشوه، لاینحل مانده است! بالایی ها که سهولت های بیشتری در اختیار دارند، اما مامور پایینی که سرمایه ندارد(منظور سرمایه ی مادی است) از کدام راه باید خودکفا شود؟ به غیر از رشوه، فکر نکنم که عنصر دیگری توانایی به میدان آوردن آنان را داشته باشد.
بلی، فقط رشوه است که می تواند یک مامور پایین رتبه ی دولتی را به خود کفایی و به اصطلاح بر پای خود ایستاد کند. پس چرا حکومت های کشور، جلو رشوه را بگیرند؟ در حالی که قادر به ازدیاد معاش ماموران خود هم نیستند. بنا بر این، همان بهتر که ماموران، خود غم خویش را خورده و همچنان از گردن دولت آویزان نباشند. در ضمن چون کشور به صوب بازار آزاد، خصوصی سازی و نمی دانم چی چی های دیگر روان است، امکان دارد که مردم ما با این پروسه، آهسته آهسته در عرصه ی تجارت و معاملات، به موفقیت هایی نایل شده و بالاخره در آینده ها در برابر رقبای خود، آماده ی رقابت مثبت شوند.
