مردم ولایت کاپیسا و در مجموع در ساحه ی شمالی، ضرب المثل مشهوری دارند که آن را هنگامی به زبان می آورند که یک موضوع بی اهمیت، جنجال برانگیز شده باشد. این ضرب المثل مشهور، چنین است: «گاله گپی نیس، سر ارزن جنگ اس!» گال، دانه ای ست خیلی کم ارزشتر از ارزن. استفاده از این ضرب المثل به این مفهوم است که گویا به توهم چیزی دعوا کنند که اصلاً ارزش ناچیز دارد. حالا به تشریح هدف خود می پردازم که گزینش این ضرب المثل زیبای مردم شمالی ما برای این نوشته، به خاطر چیست؟
شنیده و دیده اید که مردم ما، سازمان های اجتماعی، احزاب و سایر تشکل ها، هنگام انتقاد از حکومت به خاطر کم کاری ها می گویند که مثلاً چند میلیارد دالر کمک خارجی آمد، ولی هیچ به حال کشور و ملت تاثیری نداشت و همه ی تقصیر را به دوش حکومت، بار می کنند.
نمی خواهم از حکومت، دفاع کرده باشم، ولی اگر خوب دقت کنیم، خواهیم دید که این انتقادات، همان ضرب المثل مشهور خود ما را به بهترین وجه مطرح می کند. وطنداران!
این چند میلیارد دالر خارجی، آن طور که ما و شما فکر می کنیم، تماماًٌ در اختیار حکومت ما، قرار داده نشده اند! هفتاد و پنچ درصد آن از سوی موسسات خارجی و خود خارجی ها ، پس از اختلاس و بُرش های زیاد، به صورت نادرست و غیر واقع بینانه مصرف شده اند.
اصلاً چند میلیارد دالر وعده داده شده، هنوز در اختیار ما، قرار داده نشده است. اگرچه از نگاه جامعه ی جهانی، آن ها را به افغانستان تزریق کرده اند، ولی این که چه قدر آن ها به رگه های حیاتی افغان ها رسیده اند، معلوم نیست.
برای آن که موثق گفته بتوانیم، به گزارش های اداره ی تفتیش نظامی امریکا یا «سیگار» نیز توجه کنید که با گذشت هر روز، بر حجم سیاهکاری ها و چپاول هایی که از سوی خود خارجیان در افغانستان، صورت گرفته است، می افزاید.
ماجرای طیارات ترانسپورتی وزارت دفاع را به یاد دارید که با600 میلیون دالر، چند فروند طیاره ی مستعمل ایتالیایی را برای قوای هوایی ما خریداری کردند، ولی هنوز از جریان استفاده ی این طیارات، خبری نیست که خبر می شویم، فقط با سی هزار دالر امریکایی پرزه شده و به فروش رسیده اند.
دوستان خارجی ما با هبوط در افغانستان، زمینه های زیادی ساخته اند تا برنامه های خود را رونق دهند، اما یکی از مهمترین کار ها، ایجاد بستر برای تاراج و چپاول است تا دور از جوامع قانون مند شان، به راحتی سوء استفاده کنند. خیلی جالب نیست!؟ این مردمان آمده اند و به قول خودشان می خواهند دیموکراسی، مبارزه با فساد و تعمیم فرهنگ حقوق بشر را در کشور های عقب مانده - به تعبیر آنان - و به تعبیر ما عقب نگه داشته شده، جامه ی عمل بپوشانند.
