از سال هاست که فرزندان این سرزمین برای وطن، جان می بازند، ولی کجاست که در این وطن، نفسی به راحت بکشند یا از منابع آن، به درستی بهره ببرند.
داشته های طبیعی کشور یا همان منابع طبیعی که می توانند از جمله ی سرمایه های مهم ما باشند، با توجه به روایات دینی که به قیامت نزدیک شده ایم، فکر کنم دیگر مجالی برای استفاده و بهره برداری نخواهند یافت. تا کنون هرگز موفق نشده ایم از آن ها به صورت همه جانبه استفاده کنیم. گرچه عوامل مختلف و از جمله مداخلات بیرونی و تشدید بحران، مهمترین سد هایند، اما اراده ی داخلی قوی نیز وجود نداشته است. در این میان، شماری استند که با هراس از طرح آن ها که اگر سرمایه گذاران خارجی استخراج کنند، درست نیست و مفاد کمتر به دست می آید، به گونه ای هم مانع شده اند داشته های طبیعی ما همچنان کشف نشده و دست نخورده، باقی بمانند.
با ضعف های اقتصادی و آموزشی ای که داریم، فکر نکنم که خود به تنهایی قادر به استفاده از منابع طبیعی ما باشیم. اگر زمانی هم قادر شویم، فکر می کنم نزدیکی های قیامت خواهد بود که امید های ما را به یاس تبدیل خواهد کرد. پس باید با شرایطی با سرمایه گذاران خارجی، کنار آمد تا حداقل راه دست یابی به این منابع دست نیافتنی که در شمار ارکان برپایی و اقتصاد کشور اند، میسر شود.
منابع طبیعی ما، امروزه تنها برای تخیل، تماشا و استفاده ی همسایه های ما، به کار می روند. مثلاً آب های کشور را ببینید که می توانند انرژی وافر برقی را شکل داده و آب کافی را برای زراعت مهیا کنند، ولی از جلو چشمان ما عبور کرده، در بند های آبی و برقی پاکستان و ایران، به خیر رسانی مشغول اند. حکومت های ما، به جای استفاده از آن ها، برق خارجی، وارد می کنند.
از حکومت و 42 کشور پشتیبان آن می خواهیم حداقل بر روی یکی از رودخانه ها و دریای های کشور ما، نیروگاه برق یا بند آبی ایجاد کنند تا حداقل چشم افغانان به وجود یکی از آن ها، واقعاً روشن شود.
