کوترې
ناصحه لرې چې خولګۍ ترې واخلم
ماشوم زړګی مۍ ځي شکرو پسې
پرېږدی چې کښينی د بامونو پر سر
چکچکې مه وهی کوترو پسې
***
پتنګ به خود پرې خپل وزر سوزوي
شمه یې غم کې ټول بشر سوزوي
ستا بارودي نظر حسينې پېغلې
زما د هیلو سمه ، غر سو زوي
لږ دې پرې سیوری د حیا راخور که
د حسن ګل دې د وخت لمر سوزوي
چې وي جنګونه او لمبې نړۍ کې
سوله همېش پکې خپل سر سو زو ي
ښکلي یې هیڅ په لوري نه ورګوري
زلمی پرې هسې خپل نظر سوزوي
***
له تورو سترګو د باڼه چاپېره
لکه جرګې ته پښتانه چاپېره
لکه يو ياد به دې ساتمه پکې
جانانه کړم به درنه زړه چاپېره
که یې زما د خیال مورچې نیولې
غمونه ستا مې کړل خواره چاپېره
پرون یې لاس د یارانې راکاوه
نن مې دي واړه له کاله چاپېره
زما خیالونه د غزل ماشوما ن
وږي، نهر له تناره چاپېره
زلمی حبیبزی
***
خال دې د سپین جبین پټی ګرو کړی
غم د لیلا رانه زړګی ګرو کړی
نه په خندا نه په موسکا پوهيږ ې
تل دې زما د ژوند سپرلی ګرو کړی
دا شېخ! مې حق پکې ذره نه بولي
وایی جنت مې ځای پر ځی ګرو کړی
د کور او کلی درته څه ووایم
پوله په پوله مو مرګی ګرو کړی
بیا چې ځلمی په ژبه سپک یادوی
چا دې د سرو شونډو وښی ګرو کړی
***
تور اوربلونه یې اورونه سېزي
خود اسویلي مو ځیګرونه سېزي
رقیبه ستا ورباندې څه کمېږي
که سوزي سوزي زموږ زړونه سېزي
د کور او کلی رانه مکړه تپوس
پوله په پوله ارمانونه سېزي
ښکاری رښتیا مې قتلوی جانانه
راته بې وخته دې لاسونه سېزي
زلمیه ژر یې پې ملیار خبر که
د سپیلنو په ځای ګلونه سېزي
