زه هر گوره نن د لوړو په حصار ځم
مثل نه لرم هیچری چی په شمار ځم
که می خپله بلند ی موجوده نه وی
لکه باد هسی د غرونو په کنار ځم
له وحدته چی په امر را بېرون سوم
د کثرت په ملکو هره خوا په ښکارځم
دا د مینی ملک می خپل کړ سر تر پایه
زه عاشق بندی د زلفو په هر تار ځم
د ناسوت په وهم ورک سوې عندلیبه
زه غه گل یم چی د مینی په بهارځم
خپله مینی مي ښکاري تعلیم می ورکړ
زه غرڅه په گړڼونو د کهسار ځم
ملکوت گوره خاصان د صومعې کړم
همېشه د میخوارانو په بازار ځم
که اشنای می چېری ناز راباندی وکړي
دا می نشته چی یمین او که یسارځم
که هرڅو داستا د مینی وری دروند دی
ولی تل د خسته زړونو په قطارځم
احمد شاه ته دی د زړه بورجل ته گوره
بې ما څوک دی چی دا هسی په گفتار ځم.
