اغزو ته موسكا
لاس مې پورته كړى يوه نوې دعا غواړمه
نن به زه له خدايه خير د ټولې دنيا غواړمه
ژونده ما له تانه كله لويه تمه كړې ده
زه خو دې دنيا كې بس يوه خوله خندا غواړمه
ډېرو فقيرانو، زيارتونو باندې گرځمه
خداى نه چې څه غواړمه اول په كې تا غواړمه
شړق وهه بارانه چې غوټۍ له تندې مړې نه شي
زه مې په ځان نه يم دې اغزو ته موسكا غواړمه
موږ خو دې تورتمه له دې ژونده پښيمانه كړو
لار وركړه سپېدو ته سبانو ته سبا غواړمه
ته راغلې يو نور راغى تيارې مې له زړه ووتې
دغه يوه شپه درنه تر ډېره رڼا غواړمه.
زړونه، ارمانونه
دلته زموږ په ارمانونو باندې څه ونه شول
ته څه خبر يې زموږ زړونو باندې څه ونه شول
په دې وطن كې په ستم پسې ستم روان دى
ددغو خلكو په سرونو باندې څه ونه شول
دلته څه خلك دي جنت د ژوند په بيه پلوري
په دې دنيا كې جنتونو باندې څه ونه شول
ستوري به څنگه تر سحره پورې ورسېږي
بېگا د ستورو امېلونو باندې څه ونه شول
زموږه لويې لويې دښتې خود له تندې نه مري
زموږ څپو څپو سيندونو باندې څه ونه شول
وحشت يې لا په پرهرونو باندې لوبې كوي
ددې ولس په غيرتونو باندې څه ونه شول
بادونه
بې كوره شنو بادونو چېرته بلې خواته لاړشئ
زموږ له زخمي غرونو چېرته بلې خواته لاړ شئ
بس ستړي يو ډېر ستړي، نوره مينه غواړو مينه
پرديو ارمانونو چېرته بلې خوا ته لاړ شئ
اورونو موږ په لپه كې اوبه وركړې چې شنه شي
زموږه له باغونو چېرته بلې خوا ته لاړ شئ
مات شوي گلدانونه اوس گلان كرو نغري كې
سپرليو او گلونو چېرته بلې خوا ته لاړ شئ
لاسونه د سپېدو مو گرېوانو ته در لنډېږي
بدبختو تورتمونو چېرته بلې خوا ته لاړ شئ.
لنډی قيامت
کلي کې کوکنار سپړي گلونه ته به چېرته يې
ناڅي له مستۍ نه چنارونه ته به چېرته يې
اور شوه هغه تنده چې په زړه کې مې ساتلې وه
غېږکې مې رانغاړي ارمانونه ته به چېرته يې
ناست يمه وړو وړو هندارو ته د اوښکو مې
ورک وي رانه ټوله شپه خوبونه ته به چېرته يې
راشه چې له زړه هره پرده پورته کومه زه
وايم لاروي باد ته حالونه ته به چېرته يې
اوس هم هره ورځ کلي کې جوړ وي يو لنډی قيامت
شاوخوا د سترگو وي جنگونه ته به چېرته يې.
ژېړ مازيگرى دى دديدن دعا مې وکړله
لپه مې شمسزيه کړل لاسونه ته به چېرته يې.
دپېغلو سترگو سلامونه
سحر هغسې نه وي، مازيگر هغسې نه وي
اوس زړه مې بند په څڼو كې د لمر هغسې نه وي
يو خوب و پو پناه شو چې په خوب كې مې ليدلې
اوس ډېر خوبونه وينم خو منظر هغسې نه وي
چې كله هم باران وشي دغرونو غاړې گورم
سپرلى وي او گلونه خو يو غر هغسې نه وي
اوس ما ځوروي نه، د پېغلو سترگو سلامونه
دا زړه مې خدايزده مات شو كه نظر هغسې نه وي
نن سترگې غړولى شو تيارو كې ستوري وينو
تر عمره به زموږه مقدر هغسې نه وي
يو درد مې و په زړه كې چې غزل زما غزل و
اوس هم شعرونه ليكم خو اكثر هغسې نه وي.
کمزوری
نيمه شپه يو څوک وځي له ښاره خو هېڅ نه وايي
ونيسي له ستورو سره لاره خو هېڅ نه وايي
دلته يو مين دى هسې نورې فلسفې وايي
ټوله شاعري يې ستا لپاره خو هېڅ نه وايي
گل چې مجبورۍ نه د اغزو غېږه کې وخاندي
داسې پښتنې هم شي ناچاره خو هېڅ نه وايي
سوځي پښتنه لکه ډيوه تاوه راتاوه شي
غلې د جانان له خړ مزاره خو هېڅ نه وايي
څه وکړي کمزورى دى له ژوند سره جنگ نه کېږي
ستړى دى شمسزى له خپل روزگاره خو هېڅ نه وايي.
يوه سپوږمۍ
گټه د هر چا زما زيان خوښېږي
دژوند لپاره مې ارمان خوښېږي
خانده چې اوښکې دې له سترگو راشي
لمرينه ورځ کې مې باران خوښېږي
يوه سپوږمۍ په کې ملگرې لرم
ځمکې تر تا مې ډېر اسمان خوښېږي
دماشومانو روان ستوري خوښ وي
خو زما خوځنده انسان خوښېږي
شمسزيه ښکلي مينه څه پېژني
ددوى دسرو زرو بوتان خوښېږي.
د ستورو گاونډی
خدايه دا څه وشول نه مړ او نه ژوندى شومه زه
هسې پر ځمکه بار بې لاسو پښو نيالگى شومه زه
موږ څو ياران همدې يوه خاوره کې وغوړېدو
خو څو ک نرگس شول څوک گلاب، منځ کى اغزى شومه زه
اوس رانه څه پوښتې چې څنگه مې زړه تاته درکړ
زه هم پوهېږم نه چې څنگه لېونى شومه زه
زمانې ووايه معيار د ښه او بد څنگه دى
په څه دې خپل شوم او په څه درنه پردى شومه زه
پرون په خيال کې دسکروټو پر غره وختمه
ښکاري ستا مينه کې د ستورو گاونډى شومه زه.
څپې څپې خبرې
د ژوند د ورکې فلسفې غوندې خوږې خبرې
وکړې جانان په لنډه ساه وړې وړې خبرې
نن يې پر شونډو باندې وېره دغماز خوره وه
پټې يې وکړلې د سترگو اينې خبرې
زما پر زړه دې رپ د سترگو دومره دروند پريوځي
لکه چې كلي كې مشران کوي پخې خبرې
دلمر له وړانگو نه شرمېږي چې رسوا يې نه کړي
سپوږمۍ او ستوري کړي يو بل سره د شپې خبرې
شمسزيه داسې چې له تورو نه نغمې جوړوې
دکلي سيند درته راوړي څپې څپې خبرې.
ورکې سندرې
دا څه موده مې ورکې وې سندرې ستا په څېر
خپه وې گرځېدې به رانه لرې ستا په څېر
ما زړه پرېښود د گونگې كليوالې په پلو کې
که نه ښار کې وې ډېرې ژبورې ستا په څېر
يو څو ورځې دقاف له ښاپېريو سره هم وم
والله چې دومره نه وې جادوگرې ستا په څېر
دچا دمينې زور دشنې گنبدې ملنگان کړل
اوسېږي په زيارت کې شنې کوترې ستا په څېر
شاعره! خيال زما هم تل له عرشه راتاوېږي
خو نه لرمه ذهن کې خبرې ستا په څېر
شمسزيه دومره ډېر نه دي يو څو کسه په شمار دي
چې اوسي له منطق او عقله لرې ستا په څېر.
لمر پر لاره
نن گهيځ بيا د لمر د تلو پر لاره
يوه غوټۍ د گلاب وغوړېده،
او د تنکيو اننگيو،
په وږمو يې،
فضا ښکلې کړله،
خو، خدايزده،
لمر ته و نن چا د کبر جام ورکړى؟
چې له غروره يې،
ولاړو سلامي گلو ته ونه کتل
او له غصې نه يې دمخ له کاسې،
گرمې لمبې،
وشيندلې،
لمر ،
نن دگلو، ارزښت، ونه پېژاند،
لمر،
ديوې ورځې په ژوند
او په ښايست، وغولېد.
خو چې ماښام شو، دختيځ له لوري،
دتورې شپې، گزمې را وختلې.
لمر بيا دكبر جام، پر سر واړاوه
او، د تنكيو، گلغوټيو، په څېر
دخپل غرور،
پر بستر،
پرېوتلو.
د زړه لمبې
چې زه يې وسوم ستا دې هره ادا اور واخلي
ستا دې څپه څپه ځواني او ښکلا اور واخلي
د زړه لمبو نه زه هېچا ته شکايت نه کوم
زه سوى ښه يم هسې نه چې دنيا اور واخلي
له اغزو پرته دگلونو څانگې بدې ښکاري
بې له غمونو دې دژوند هره سا اور واخلي
لکه پتنگ اور په وزرونو کې اسمان ته وړمه
هڅه مې داده چې دا توره فضا اور واخلي
ته چې يو گام هم دنږدې راتللو زيار نه کاږې
دخداى په امان ستا دې له لرې موسکا اور واخلي.
ښېرا
څه چاره په کار ده ياره دلته بيا لېونى کېږم
جانان سم راسره نه ځي په والله لېونى کېږم
په ډېر صبر صبر ياره زما زړه لمبه لمبه شو
اوس مې عقل لوگى کېږي خامخا لېونى کېږم
ما مې وينه نذرانه کړه چې سپرلى په دې ښار راشي
چا لاسونه لپه کړي، کړي ښېرا لېونى کېږم
دې مړ ژواندي شان مالت کې ټول غمونه را په شا شول
ته دتورو غرو مارغه شوې، زه تنها لېونى کېږم
ښکلي سم لکه هندارې هر سړى په کې ځا ن ويني
د ازل وېش کړمه پاتې، بينوا لېونى کېږم
که لوېدم غېږ کې مې نيسه نن مې بخت سره جگړه ده
په اغزو کې مې مزل دى کړه دعا لېونى کېږم.
گيلې
سپوږمۍ د ورځې لاس ته راشي رانه بېرته تښتي
لپه مې ډکه له ښکلا شي رانه بېرته تښتي
جانانه اوس چې توره شپه کې کله لار ورکوم
سترگې دې يادې کړم رڼا شي رانه بېرته تښتي
زړه کې مې ډېرې گيلې شته خو زړه مې تاسره دى
لږ څه مې ذهن کې پيدا شي رانه بېرته تښتي
دجانان وصل وي يوه شېبه بېلتون سر او کال
مياشت کې يوه ورځ نيمه پخلا شي رانه بېرته تښتي
مړوند په سترگو باندې کېږدي چې حال ونه وايي
ماته راگوري په خندا شي رانه بېرته تښتي.
سکوت او شور
داسې وخت هم و چې به ما په لويه لاره ژړل
ماشوم زړگي به مې له گله هم له خاره ژړل
ما به د خپل زړه سوې ساندې هم سندرې کړلې
ستا جدايۍ کې چې به ما دا ستا لپاره ژړل
هغه بدرنگې شېبې هم زموږ په چم تېرې شوې
چې به مو سپينه ورځ د تورې شپې له ډاره ژړل
چې به مې ياد شوې تيارو خونو کې بېوزلې حورې
ما به د ښار هرې ډيوې ته تر سهاره ژړل
شمسزيه څه ښکلې جگړه وه د سکوت او دشور
دې له ټينگاره زما، ما يې له انکاره ژړل.
الماس
څوک چې يو گام راسره لاس په لاس شي زړه ورکوم
چې راښکاره په چا کې لږ اخلاص شي زړه ورکوم
غېږه مې هر چا ته پرانيستې يم چينه د مينې
ښکلی که هرڅومره تېره الماس شي زړه ورکوم
دغرو او دښتو ساده خلک يو چل نه پېژنو
چې لږ دښمن هم راته ټيټ و پاس شي زړه ورکوم
ورځم د تورو غرو تر شا ويدې جذبې ويښوم
که مې ملگرى څوک په دې احساس شي زړه ورکوو.
الماس
څوک چې يو گام راسره لاس په لاس شي زړه ورکوم
چې راښکاره په چا کې لږ اخلاص شي زړه ورکوم
غېږه مې هر چا ته پرانيستې يم چينه د مينې
ښکلی که هرڅومره تېره الماس شي زړه ورکوم
دغرو او دښتو ساده خلک يو چل نه پېژنو
چې لږ دښمن هم راته ټيټ و پاس شي زړه ورکوم
ورځم د تورو غرو تر شا ويدې جذبې ويښوم
که مې ملگرى څوک په دې احساس شي زړه ورکوو.
جنگ
خدايزده کوم لور ته روان يو خبر نه يو
اوس په غېږ کې د توپان يو خبر نه يو
د رڼا او د تيارو په منځ کې اوسو
لکه ورېځې سرگردان يو خبر نه يو
جادوگر وخت په موږ داسې کوډې وکړې
اوس مو يو بل ته لاسونه نه اوږدېږي
فاصله زموږ تر منځ ده ډېره کمه
خو دا زړونه مو د لمر غوندې ډوبېږي
ديو بل سترگو کې ډېر رازونه وينو
خو کوڅو کې اوس پاچا قاتل ماښام دى
هر گلاب خپلو اغزيو باندې وژني
دښکلا ددښمن هرې خوا ته پام دى
که ددې ياغي توپان غرور مات نه شي
دهېچا بېړۍ به بچ نه پاتې کېږي
فريادونه به يې ټوله نړۍ واوري
وار په وار به دا ښارونه ټول نړېږي
عظمت به انسان تر خلي سپک شي
هر سړى به تش د خپل هوس غلام وي
دسکې پر يوه مخ انځور د سولې
په بل مخ به يې تصوير د قتل عام وي
که دا جنگ د عقيدې که د ټکې دى
خو چې مخې ته يې سرونه پورته نه کړو
دا څپې به د غرو څو کو ته هم خېژي
که جنډو غوندې لاسونه پورته نه کړو.
زموږ د ژوند پاڼې
لکه د ونو
دا تنکۍ پاڼې،
چې،
څانگو کې وټوکېږي،
شنې شي،
او د وخت په تېرېدو يې
بڼه ژېړه شي،
ترپ،
ورژېږي.....
موږ هم کټ مټ داسې يو.
دنيا کې،
وزېږېږو،
وغوړېږو،
لا مو يو بل سره په ډکه خوله،
خندلي نه وي،
چې مرگى راشي
او د ژوند پاڼې مو ورژوي....
