سیاست در کابل زندگی در دهلی نو

 
رییس اجرایی افغانستان، پیش از نماز عید کابل را به قصد دهلی نو ترک کرد، تا به خانواده‌اش بپیوندد. پیوستن به خانواده در روزهای عید فطر کاری به هنجار است. تمام شهروندان افغانستان چه سیاستمدار و چه کارگر، تلاش می‌کنند تا در ایام عید و نوروز، در کنار خانواده‌های خود باشند. اما به رییس اجرایی این مملکت لازم بود تا نماز عید را با مردم ادا می‌کرد، از آنان می‌شنید، با آنان مصافحه می‌کرد و بعد به خانواده‌اش می‌رسید. هیچ اشکالی نداشت که رییس اجرایی، خانواده خود را در ایام عید از هند به کابل می‌خواست و سه روز بعد دوباره می‌فرستاد؛ خانواده رییس اجرایی هیچ مشکل امنیتی در کابل نمی‌داشتند.
نیروهای امنیتی افغانستان بیست‌وچهار ساعت از منزل و محل اقامت رییس اجرایی حفاظت می‌کنند. تدابیر فوق امنیتی در اطراف منزل و محل اقامت رییس اجرایی برقرار است. بخش‌های مشخص در وزارت داخله و امنیت ملی، مکلف‌اند تا از محل اقامت رییس اجرایی حفاظت کنند. بنابراین هیچ لازم نبود تا رییس اجرایی، پیش از نماز عید کابل را ترک کند و تعطیلات پایان ماه رمضان را در دهلی نو بگذراند.
داکتر عبدالله مدعی است که از میان مردم برخاسته است. او ادعا دارد که صاحب پایگاه اجتماعی نیرومند است و هیچ کسی در حکومت وحدت ملی، از این نظر نمی‌تواند با او همسری کند. اما سوال این است که جناب داکتر عبدالله چرا در روز عید فطر، مردمانی را که به او رای داده بودند، تنها گذاشت. اگر ایشان دوست نداشت تا به ارگ برود و در کنار مقام‌های دیگر حکومت وحدت ملی بایستد، بهتر بود که به یک مسجد در کوهدامن، کاپیسا، پروان، پنجشیر، بدخشان، مزار یا هرات یا ننگرهار و بامیان می‌رفتند، با مردم مصافحه می‌کردند و به درد دل آنان گوش می‌دادند. هیچ سیاستمدار صاحب پایگاه اجتماعی، روزهای مناسبتی مثل عید و نوروز را از دست نمی‌دهد، آن هم سیاستمدارانی که مردم از عملکرد آنان ناراض‌اند.
این قماش سیاستمداران تلاش می‌کنند تا علت ناتوانی حکومت در برآورده‌سازی خواست‌های مردم را با آنان در میان بگذارند. هم‌چنان هر سیاستمداری به حوزه نفوذ و رای‌دهندگانش حساب می‌دهد. روز‌های مناسبتی این فرصت را در اختیار سیاستمداران می‌گذارد، تا در میان مردم بروند، از آنان بشنوند و به آنان بگویند. اما رییس اجرایی افغانستان، بدون در نظرداشت این موضوعات، کابل را به قصد دهلی نو ترک کرد. شاید ایشان می‌خواستند روزهای تعطیل را بدون دردسر در کنار خانواده خود سپری کنند، اما سیاستمداری که مدعی داشتن پایگاه اجتماعی است، راحتی را ترجیح نمی‌دهد.
سیاستمداران افغانستان، گاهی فکر می‌کنند که مردم همیشه با آنان هستند و هیچ گاهی پایگاه اجتماعی خود را از دست نمی‌دهند. اما هستند سیاستمدارانی که روزگاری، پایگاه نیرومند مردمی‌ داشتند، اما امروز جای خود را به رقیبان‌شان واگذار کرده‌اند. سیاستمداران مشهور و پرنفوذ، در این عید در داخل کشور بودند. جنرال دوستم که گفته می‌شود پایگاه قومی ‌نیرومند دارد، به ولایت جنگ‌زده فاریاب رفت، در مسجد جامع شهر میمنه نماز ادا کرد و بعد به مردم آن ولایت اطمینان داد که در کنار آنان می‌ماند.
دوستم با این حرکت در واقع پایگاه مردمی‌ خود را بیمه کرد. رییس‌جمهور غنی هم تلاش کرد تا با همه اقشار جامعه ببیند. در نماز عید که در ارگ برگزار شد، شمار شرکت‌کنندگان بسیار زیاد بود. آقای غنی در روز دوم عید، به مسوولان رسانه‌ها و برخی از خبرنگاران نیز زنگ زد و عید را تبریکی گفت، اما رییس اجرایی، هیچ توجهی به این موضوع نکرد.
سفرهای مکرر رییس اجرایی به دهلی نو، این ذهنیت را در میان مردم قوت می‌دهد که داکتر عبدالله در کابل سیاست می‌کند و در دهلی نو زندگی. رییس اجرایی، این روزها خیلی از مردم عام فاصله گرفته است. چهره‌ای که امروز از او در رسانه ها ترسیم می‌شود، تصویر یک «سلیبریتی» است. رسانه‌ها از لباس‌های گران‌قیمت او می‌گویند و کاربران شبکه‌های اجتماعی، سبک لباس پوشیدن او را با ستاره‌های سینمای هالیود و بالیود مقایسه می‌کنند.
این رفتار، رییس اجرایی را از هواداران و حوزه نفوذش منزوی می‌کند. سیاستمداری که از حوزه نفوذش منزوی شود، از صحنه سیاسی حذف می‌شود. شاید رییس اجرایی این روزها به حرف‌های مشاوران سیاسی‌اش زیاد گوش نمی‌دهد. هر کسی‌که با سیاست‌ورزی در افغانستان آشنایی ابتدایی داشته باشد، می‌داند که جدی نگرفتن مردم عام، پیامد خوبی برای سیاستمدار ندارد. سیاستمداری که به آسایش و راحتی خودش بها بدهد و از حوزه نفوذش فرار کند، بدون تردید که منزوی می‌شود.
له ( 8 صبح ورځپاڼې) څخه په مننه