چې د ژوند د ستړې ســـتړې لار منـــزل شې
دا بــه کلــه وې چې دومــره زمـــا خـــپل شې
عجـــيبه دى ســـتا دســـتور د يــــارنـــــې هم
کلــه زخـــــم را کـــــوې کـــــله مــې مـــــل شې
زه ســـــندره د وريتــو شــونډو پــرسـر شـوم
ســتا ښــکلا دې وي نـغمـه تــه دې غزل شې
ته خو تل وعـــده د مينــــې د ســـپرلي کــړې
هـــسې نه چــې د موســم غـونــدې بــدل شې
بيا به پوه شې چې درد څه وي پرهر څـه وي
که ميشته مې د زړګـي پـــر وران کــابل شې
غــــــــزل وايــــــه غــــزل وايـــــــــــه انديښمـــنه
يـــوه ورځ بــه د غـــــزل د څــــــڼې ګــــــــل شې
