ګویند در روزګاران قدیم شاهی بود، که عالم نماهای پر مدعا را سر می برید.
او هر کسی را که دعوای عالم بودن میکرد، به دربار میخواست و سوال سختی از او میکرد.
در صورت جواب غلط و بخصوص غیر معقول سر از تن او جدا میکرد. روزی دانشمندی که
نسبتاً جوان بود، به دربار آمد و حاضر شد به سوالات شاه پاسخ بګوید. پادشاه وقتی
جوانی دانشمند را دید، او را مورد خطاب قرار داده میګوید: «که برو و بر جوانی ات
رحم کن، سرت بوی قورمه میدهد، که به اینجا آمده ای؟ عالم جوان میګوید، که «شاها!
اګر باری داری، خر را بدربارت دعوت کن، اګر شیرت بکارست، ګاوی فرمایش بده و اګر
دنبال دانشور هستی، من حاضرم به پاسخ سوال شما بپردازم». شاه او را نزدیک طلبیده
می پرسد: «بګو جوان عاقبت نیندیش که روی خدا بکدام سوست؟» دانشور جوان ګوګردی از
جیب کشیده و آتش میزند و از شاه می پرسد: «روی نور به کدام طرف است؟» شاه وقتی
جواب هوشیارانه ی او را می شنود، به وزارتش می ګمارد. از آن تاریخ ببعد تمام خران
عاقل سنګ ګران مدعای عالم بودن را بوسیده و در جایش می ګذارند و از آن معرکه ی
مناظره در حضور آن شاه می ګریزند. در روز اول مناظره تلویزیونی اکثریت کاندیدان
ریاست جمهوری کشور در برابر اشرف غنی وارد معرکه ګشتند، اما روز ګذشته که مناظره
در تلویزیون ملی باید صورت می ګرفت، کاندیدان عاقل مانند عبدالله عبدالله و زلمی
رسول ګریز از معرکه را بر جوابات کودکانه به سوالات ترجیح دادند.
