د ګلو بڼ ته لاړم، غوښتل مې يو ګل ځا ن ته خوښ کړم، داسې ګل چې زما د زړه په راز پوه وي او زما زړه هم د ګل په شا ن تا زه وګر ځوی ،
د ګل په شا ن تا زه او تا زه....
مګر افسوس چې بڼ ټول اغزي ګر ځېد لې و،
ګل ته مې لاس اوږد کړ ،خود ګل پر ځای مې لاس د وينو ډک شو،
خوښ کړی ګل مې لاس ته را نه غی!
هو! له خپلوينو سېوا مې هېڅ لاس ته را نه غی ....
خا طره شينواري
